Lees alle columns van Jan Stoop op www.borneinbeeld.nl.
Laat ik eens zó beginnen…
“Voor mijn gevoel is de aarde plat
en elke ster gewoon een gat
in ‘t blauw gewelf.
Ze zeggen dat de aarde draait.
Ja… misschien als het heel hard waait,
maar niet vanzelf!”
Het staat tussen aanhalingstekens. Het is het slot van Willem Wilminks lied of gedicht (voor hem bestond dat onderscheid niet) MIJN WETENSCHAP.
Het is te vinden in de even sprekende als eigenzinnige bloemlezing die Jean Pierre Rawie maakte ter gelegenheid van Wilminks zestigste verjaardag. Later, na het overlijden van Wilmink op 2 augustus 2003, voegde Rawie nog enkele gedichten uit later werk toe. De bloemlezing heet: Ik had als kind een huis en haard.
Als leraar Nederlands ging ik altijd graag in op het gedicht ECHTPAAR IN DE TREIN. Voor Wobke.
Wilmink: zij rijdt vóór-, ik achteruit. En hij vervolgt:
“We zien dezelfde dingen wel,
maar ik heel traag en zij heel snel.
Zij kijkt tegen de toekomst aan,
ik zie wat is voorbijgegaan.
Zo is de huwelijkse staat:
de vrouw ziet wat gebeuren gaat,
terwijl de man die naast haar leeft
slechts merkt wat zijn beslag al heeft.
Van nieuw begin naar nieuw begin
rijdt zij de wijde toekomst in,
en ik rij het verleden uit.
En beiden aan dezelfde ruit.”
Op de achterkant van de bloemlezing staat: Veel gedichten van Willem Wilmink genieten een bijna anonieme bekendheid; het is alsof ze er altijd geweest zijn. Maar om dit vanzelfsprekende effect te bereiken, is een kunstenaarschap vereist dat maar aan zeer weinigen is gegeven.
Waarvan akte!
Jan Stoop, 14 juni 2023
Kijk hier voor meer verhalen uit Borne
Meer over cultuur uit Borne
Volg het nieuws uit Borne