Het is de zevenentwintigste dag van de tweede maand anno 2020. We gaan op weg naar het Spaanse Nerja. Om daar traditioneel het voorjaar te oefenen en te proeven. Bij meer dan 20 graden in de zon.
De ontvangst is al vanouds hartelijk. En deze keer ook massaal: er wordt drie dagen lang een Andalusisch feest gevierd. Het strand is nog niet zo vol dat er masseuses neerstrijken. Horloges-, ringen- en prullariaverkoopsters – met hun waar als hoofddeksel getooid en dito verkopers die met zwaardere zakken zeulen zijn er wel. Het wereldberoemde paellarestaurant Ayo met een muur van pallets voor het vuur onder de pannen en potten zit in de vroege middaguren tjokvol. De kok hanteert een roeispaan als voor een roeiboot.
Een bericht uit Borne reist ons weldra achterna. Bornenaren hoeven niet ongerust te zijn. Ondanks dat een inwoner het coronavirus blijkt te hebben. Burgemeester Jan Pierik laat weten dat het risico op besmetting vrij gering is omdat de patiënt bij thuiskomst direct in thuisisolatie is gegaan. Het is de eerste Overijsselse besmetting.
Corona, virus, besmetting, risico, thuisisolatie, het zijn de eerste woorden voor een nieuw medisch woordenboek. Rutte roept dringend op thuis te blijven. Vooralsnog gaat Nederland niet ‘op slot’. Tot 1 april is er een ‘pauzestand’.
In Spanje wordt al snel met bossen sleutels gerammeld. ‘Noodtoestand’, wordt afgekondigd. Worden we opgesloten? Het strand gaat dicht. Ayo is leeg. Opgeruimd. Het wordt stil. Knellend stil, stiller, stilst. Een Spaanse kennis stuurt als opbeurend dit berichtje: El art es…estar en casa como si estuvieras – De kunst is thuis te zijn alsof je op reis bent.
Dat hadden we ons anders voorgesteld.
Jan Stoop, 28-4-2020