WAREMPEL LENTE
Vandaag (maandag 17 februari) is het droog, zonnig en koud luidt de weersverwachting. En dat er een weersomslag op komst is. De temperatuur loopt langzaam op. De wind draait naar het zuiden, waardoor de temperatuur stijgt. Ik zal warempel roepen, de verzachtende vervorming van waarachtig.
Die zon (Latijn: sol, Grieks Hèlios) is meer dan welkom. Dat lichtende en verwarmende hemellichaam dat aan onze aarde en de overige planeten licht en warmte geeft en voor ons meer dan één schijnbeweging heeft; als sterrenkundig aangeduid door rijzen, dalen, opgaan, ondergaan van de zon. De zon schijnt als hij niet door wolken is bedekt.
Ik herinner mij een haiku:
Waarheen leidt de weg?
Linksom? Rechtsaf? In ‘t rond?
Ik volg de wolken!
Ik weet dat de zon keert dat hij elke dag weer een beetje lichter wordt. Dat het landschap van stilaan weer volijverig luidruchtig wordt. Het kwettert, schittert en ratelt leven en welzijn. Alle troebele en hemeltergende ongerechtigheden ten spijt, het is weer lente geworden.
Dat doet me terugdenken aan de maandelijkse eindkolom die ik in Oudewater op gezette tijden voor De IJsselbode schreef.
Dialoog één (naar Idee 465 van Multatuli)
‘n Professor: Mijnheer, ik ben het niet met u eens….
‘n Vlerk: Ik dacht wel dat ik de waarheid zei. Maar ‘t is aangenaam daarvan nu-en-dan een nieuwe blijk te vinden.
Dialoog twee naar Idee 470 van Multatuli)
‘n Professor: Mijnheer, ik ben het niet met u eens….
‘n Vlerk: Vreselijk. Zou u ‘t met mij eens willen zijn?
‘n Professor: O, volstrekt niet.
‘n Vlerk: Welnu, dan hebt u niet te klagen. Verheug u in ‘t bezit van een opinie die u past.
Jan Stoop, 17-02-2025
Kijk hier voor meer Verhalen uit Borne
Meer over cultuur uit Borne
Volg het nieuws uit Borne