Lees alle columns van Jan Stoop op www.borneinbeeld.nl.
Een zekere, ja bijna honderd procent gretigheid om dit soort ‘verhalen’ te lezen, daarmee begint het vaak niet bij mij. Deze keer wel. Mijn oog is gevallen op een verhaal in de krant dat robotwagen Perseverance inmiddels honderd dagen op onze kosmische buurman Mars vertoeft. Hij mag er twee jaar over doen een fikse bijdrage te leveren aan onze wetenschappelijke kennis van Mars. Experts vermoeden dat onze buurplaneet op de aarde had kunnen lijken. Wat we nu de rode planeet noemen, een woestijnwereld vol kurkdroge landschappen met bergen en rondgeslingerde rotsblokken, was lang geleden wellicht een blauwe, natte oase, een plek waar mogelijk zelfs primitief leven ontstond.
Volhardend – Perseverance betekent volharding – gedraagt deze rijdende marsrover zich als een grondopschepper en buisjesvuller. Een volgende missie moet er voor zorgen dat het materiaal in een aards laboratorium terecht komt. Op aarde ontvangen kleurenfoto’s tonen Mars zoals je de planeet ziet wanneer je er zelf rond zou lopen, als een kale, roestrode vlakte. Zo kom je in deze coronatijd nog eens ergens. Of je zelf op Mars bent geland.
Oude encyclopedieën, die nog niet reppen van verkenningsrobotten, robotwagens en -jeeps, vertellen dat Mars door haar opvallend rode kleur, haar somtijds zeer grote helderheid en haar snelle en grillige schijnbare beweging tussen de sterren reeds de aandacht van de allereerste astronomische waarnemers heeft getrokken. Het oppervlak van Mars vertoont een samenstel van vlekken, lichte (‘vastelanden’) en donkere (‘zeeën’). Opvallend zijn de witte plekken aan de polen, die men poolkappen noemt. Daar kan de temperatuur tot min 100 graden dalen. De poolkap verdampt, zodra de temperatuur ongeveer min 50 graden wordt. Kleurveranderingen op Mars hangen samen met de wisseling (!) van de jaargetijden. Op foto’s van Mars, zo wordt ook nog gemeld, zijn de kleinste details die men bij directe waarneming met een kijker (!) nog kan onderscheiden, niet te zien.
Dank zij de Perseverance komen we steeds meer te weten. Ingenieurs overhandigen hun sleutels aan wetenschappelijke collega’s. Bijzondere foto’s, of je erbij was, zijn er nu wel. Daar zal het bij blijven, zeker is dat ik er nooit zal komen. Ik heb er niet voor geleerd. En meer dan een half etmaal in een vliegtuig zitten, heb ik al afgezworen. Wat dat betreft zal ik voet bij stuk houden. Volhardend. Rondbazuinen dat ik op Mars was, nee, dit stukje, deze column is genoeg. Ik schreef het gretig. Dat wel.
Jan Stoop, 1-6-2021
Kijk hier voor meer Verhalen uit Borne