Lees alle columns van Jan Stoop op www.borneinbeeld.nl
Hinderlijke omstandigheden verhinderen vooralsnog het schrijven van een column, laat ik de redactie weten. Tot deze zin op papier staat: Boven in mijn huis staat een kast die zich niet meer laat afsluiten. Die zin krijgt nu dit vervolg.
De metershoge kast is volgestouwd met mappen, ordners, doosjes en dozen en nog ander groot opbergmateriaal. Ik kan er dingen uit mijn verleden uit te voorschijn halen en andermaal nieuwsgierig aanraken. Tot voorbij de volgende dagen.
In die verdrukking ligt een fotoboekje, formaat broekzak. Het lijkt geurig van toen pogingen te doen zich naar boven te werken, in het zicht. Daar vind ik het ook, losgewrikt. Het boekje heet in kapitale letters ‘Vanuit Borne groeten met een beeldverhaal’. Het is als een autoloos-zondags werkje gemaakt in december 1973 en bestemd voor mijn ouders die ik achterliet in het midden van het land. “Ik schrijf u een naoorlogs huis op. Een huis met een dak van groengrijze pannen, twee schoorstenen die onzichtbare rook blazen, drie deuren, één voor en twee achter, een brievenbus, een belknop en dan nog overal ramen aan een grote straat naar rechts en naar links aan het groen van een tuin en een stuk weiland.”
Losgewrikt ligt het fotoboekje nu al sinds jaar en dag in een kast die zich niet meer laat afsluiten. Een levenslange herinnering in het zicht. Een sleutel komt er niet aan te pas.
Even tussen haakjes terug in de tijd. Op het einde van 1973 ondervindt Nederland als eerste land in Europa een olie-embargo als Arabisch protest tegen de sympathie die Nederland koestert jegens Israël. Overlevering spreekt over een spanning die leidt tot een gevoelige, grimmige energiecrisis met ‘ongemakken’ als autoloze zondagen, de feestverlichting uit en de verwarming een paar graden lager…
Hinderlijke omstandigheden, peanuts, onbeduidende kleinigheden, ongemakken zou ik nu aan het fotoboekje, formaat broekzak kunnen toevoegen. Wat maakt het uit, een week later. Wat ik nog zoek, is een beetje poëzie als licht dat ’s morgens aanbreekt en nog enkele verhalen in petto heeft, rammelende scherven poëzie die te lijmen zijn en rust geven in het lijf. Een column dus die er toch wel komt.
Jan Stoop, 21-7-2020