Lees alle columns van Jan Stoop op www.borneinbeeld.nl.
Strandimpressie….
Winterse buien trekken over het land. Met hagel en natte sneeuw. Met regen en een stevige wind is het waterkoud. Een tikkeltje weerbarstig, onwillig balorig, tegendraads als een ballerino, als een balletdanser op schoenen zonder hakken, buiten het seizoen, schrijf ik deze column met als titel…Strandimpressie.
Ik ben neergeploft op het gele zand van het strand. Overal zijn mensen aan elkaar geklit, de zee is nauwelijks te zien, alleen te horen. Er zijn bruine mensen en mensen zo rood gekookt als garnalen in een pannetje zeewater, dat op een dodende temperatuur van 100 graden Celsius is gebracht. Mensen met vel dat er als een losbladig systeem bijhangt. Er zijn witte mensen, die ijlings vol geklodder ‘gesprayd’ worden met allerlei zonnebrandmiddelen.
Treed ik in details, dan moet ik zeggen dat ik lig tussen een enorme hoeveelheid dijen en billen, qua afmeting kleur en kwaliteit allen geheel verschillend. Kinderen spelen, zijn vermist of zeuren om het zoveelste ijsje. Vóór mij zit een dame aan een ijslolly te likken. Ik probeer haar leeftijd te schatten en kom uit op 55, 57 jaar. Zowel naar beneden als naar boven afgerond is ze in ieder geval op middelbare leeftijd. Ze is gekleed in een smetteloos witte onderjurk, waar nu telkens rode ijsdruppeltjes op vallen. In de verte loopt iemand met een dikke buik te puffen. Naast hem loopt nog iemand te puffen, eveneens voorzien van een meer dan goed geproportioneerde buik. Ze lopen samen te puffen in een ongelijk ritme.
De mensen zoeken zee, het strand, de zon en rust. Geleid door hun collectief instinct vinden ze dat steeds op dezelfde plek. In korte tijd vormen ze dan een geweldige kudde onder de heerschappij van de laaiende zon.
Ik val, ondanks de teistering door het Allesgevend Hemellichaam, in slaap en droom van wat er achter de zee, achter de verre horizon te vinden is. Ik vermoed er een Eiland vol Zon, Overvloed en Geluk. Een eiland waar vrienden elkaar liefhebben en vijanden elkaar niet haten.
Wreed word ik in mijn droom gestoord, als ik iets tegen mijn benen voel stoten. Als ik me opricht, zie ik aan mijn voeten een van de dikkerds liggen. Voordat ik een woord kan uitbrengen, ik moest er trouwens even naar zoeken, is hij verder gepuft.
Even later komt de vleesmassa in beweging. Er wordt een drenkeling uit het water gehaald. Een oude opa dringt zich door de rijen toeschouwers. Een van de strandwachters vermaant hem te verdwijnen. “Komt het nog op de televisie?”, vraagt opa. “Ja, het komt op de televisie.” “Oh”, zegt opa, “dan kijk ik het daar wel af.”
De lucht betrekt bedenkelijk. Het strand loopt leeg, de weg vol. Grimmig storten de golven zich op de pier om zich daarna te laten uitglijden op het nu verlaten strand.
Op één na: J.S. Voor u, de thuisblijvers, de lezers!
Jan Stoop, 26-11-2024
Kijk hier voor meer Verhalen uit Borne
Meer over cultuur uit Borne
Volg het nieuws uit Borne