Lees alle columns van Jan Stoop op www.borneinbeeld.nl.
Als ik dit schrijf
nadert de kalender 1 oktober. De herfst is al begonnen, de astronomische herfst, die dat doet volgens de verschijnselen en wetmatigheden van de hemellichamen, de sterrenkunde.
In mijn altijd ontvankelijke ‘schrijfmap’ had ik genoteerd op weg te zijn: verder september in, het uitgebloeide zonlicht achterna. Appels en peren als natte geur in het natte gras vergelijkend, westerstorm tegemoet of in gevangen mist langs een ver spoor.
Biedt de herfst dit jaar toch nog enige troost?, vraagt een grote krant zich in een essay-achtig verhaal af.
De herfst is een ingewikkeld, contrastrijk seizoen. Daar begint het al mee, aldus Sander van Walsum in de Volkskrant. En corona – wat had ik het woord graag willen vermijden – maakt het er niet gemakkelijker op, voegt hij eraan toe. Toch al bij uitstek verbonden met de gemoedstoestand die we melancholie noemen. De laatste ademtocht slaat om in een herfstdip, erger nog, in een depressie die weemoedig stemt.
Dichters* vullen aan.
Dovende regen jaagt stad, dorp en land leeg.
Toen, vroeger, was het vroeger herfst en droever.
De bomen staan te roesten/in de herfst wind/de boeren verbranden/de resten van de zomer.
Het jaar sterft een eerste keer aan het voorbij zijn.
Biedt de herfst
dit jaar toch nog enige troost?
Mijn antwoord – met foto geplaatst op Facebook:
Dit dunne plantje!
Ten langen leste krijgt het
een wankele bloem.
- Aangehaalde dichters: Dirk Kroon, H. Marsman, Roel Richelieu van Londersele
Jan Stoop, 29-9-2020