Column 1 – “Leven na de dood van mijn kind”

De Bornse Marianne Webster heeft in maart 2018 haar enig kind, haar 18-jarige zoon Mike, verloren aan de meningokokbacterie. Na deze heftige gebeurtenis heeft ze haar leven radicaal omgegooid, onder andere door vrijwilliger te worden in een hospice. In deze column vertelt ze wat haar heeft geraakt of welke nieuwe inzichten ze heeft gekregen, na de dood van haar kind.

Na de dood van Mike was ik mezelf helemaal kwijt. Het leven stond voor mij letterlijk stil, terwijl de wereld om me heen gewoon door ging. Een heel rare gewaarwording. Elke dag bij het wakker worden was er, na een paar seconden zalige onwetendheid, weer die keiharde realisatie, dat mijn kind echt nooit meer terugkwam. Mezelf zover krijgen, dat ik toch opstond, mijn kleren aantrok en weer een dag zonder hem tegemoet ging, daar had ik echt een dagtaak aan.

Je hoort weleens, dat mensen zeggen, dat alle eerste keren het moeilijkst zijn. Zijn eerste verjaardag, kerst, de sterfdag etcetera, maar voor mij waren andere eerste keren veel moeilijker. Wat heb ik gehuild, bij de eerste keer de was doen, na zijn dood, omdat er nog een broek van hem in de was zat. Maar ook bij de tweede keer de was doen heb ik weer moeten huilen, omdat er toen voor het eerst geen kleding meer van hem in de was zat. Ook toen ik weer zelf ging koken en er een portie gebakken aardappeltjes overbleef in de pan, heb ik het niet droog gehouden. Het zijn juist de kleine dingen, die ik zo mis. Zijn grote glimlach, hoe hij ravotte met onze hond, maar ook de grote monden ben ik gaan missen.

Mijn werk als docent kon ik niet meer oppakken, maar ik wilde wel graag wat omhanden hebben, dus ben ik nu vrijwilliger bij het hospice en RTV Borne. Wat voor een ander betekenen is voor mij heel belangrijk geworden. Toen ik bij het hospice wilde gaan werken, kreeg ik allemaal bezorgde opmerkingen. “Zou je dat nou wel doen?” “Is dat niet te confronterend?” Maar voor mij was het een juiste stap en ik redeneerde zo: “Het allerergste wat mij kon overkomen, is me overkomen, dus dan relativeer ik andere heftige zaken!” en zo is het ook gegaan. Ik leef met de gasten van het hospice mee, maar ik kan het goed scheiden van mijn verdriet om Mike. 

Wat wel een bijzondere bijkomstigheid is, is dat het werken bij het hospice me tot mooie nieuwe inzichten heeft gebracht, die me indirect ook helpen bij het “verwerken” van de dood van mijn zoon. Zo lag er een tijdje terug een vrouw in het hospice, waar ik de weken ervoor een leuke klik mee had gehad. Ze vertelde honderduit over haar leven en vooral over de reizen die ze gemaakt heeft. Op een gegeven moment kwam ik weer in het hospice en zag ik vanuit de gang hoe enorm hard ze achteruit was gegaan. De verpleging vertelde dat ze voelde, dat het einde nabij was en dat ze daar veel verdriet van had. De levenslust, die ik de weken daarvoor nog bij haar zag, was helemaal weg en ze was zich volledig aan het afsluiten van alles en iedereen. De verpleging en familie kwamen nog wel bij haar, maar ze praatte nog weinig meer. Dit maakte me bewust van het contrast met Mike’s dood. Hij heeft zich waarschijnlijk totaal niet gerealiseerd, dat hij doodging, want twee uur voor zijn dood vroeg hij, in een laatste helder moment, nog wanneer hij naar huis mocht. Voor ons was de klap enorm, dat hij zo snel overleed, maar voor hem is het gelukkig geen bewust proces geweest, zoals bij die vrouw in het hospice.

Wat haar familie en ons betreft voelt het voor mij heel dubbel. Aan de ene kant mogen zij dankbaar zijn, dat zij wel afscheid hebben kunnen nemen (wat wij niet hebben kunnen doen) en dat ze zich enigszins voor hebben kunnen bereiden op het overlijden, maar aan de andere kant is het ook heel moeilijk om te zien dat je geliefde op zo’n mensonterende en verdrietige manier overlijdt. Ik heb dat gezien bij mijn vader, die na een lang ziekbed, ook “op” was. Wij hebben afscheid van mijn vader kunnen nemen, maar voor hem was het een lijdensweg, psychisch en lichamelijk.

Je hebt het niet voor het zeggen, over hoe je aan je eind komt, maar ik ben me er die dag enorm bewust van geworden op hoeveel verschillende manieren een mens kan overlijden. Dit inzicht maakt me, op een vreemde manier, dankbaar, dat Mike zo snel en zo goed als zonder lijden, is heengegaan. Het gemis wordt er niet minder van, maar het geeft wel een heel klein beetje troost.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *