De Bornse Marianne Webster heeft in maart 2018 haar enig kind, haar 18-jarige zoon Mike, verloren aan de meningokokbacterie. Naar aanleiding van deze heftige gebeurtenis heeft ze haar leven radicaal omgegooid, onder andere door vrijwilliger te worden in een hospice. In deze column vertelt ze wat haar heeft geraakt of welke nieuwe inzichten ze heeft gekregen, na de dood van haar kind.
Afscheid nemen. Hoe vaak doen we dat wel niet? Je zegt: “Doei” of “Tot straks” en je gaat er dan eigenlijk van uit dat je elkaar weer ziet. Het afscheid nemen is dan een momentopname. Je zegt het en met het uitspreken van die woorden is het klaar. Tot het moment dat er geen tot ziens meer mogelijk is, dan wordt alles anders. Wij hebben geen afscheid van Mike kunnen nemen en dat is tot op de dag van vandaag nog steeds een bittere pil om te slikken. Afscheid nemen is voor ons niet langer meer een momentopname, maar is een levenslang proces geworden. Want ik wil en kan geen afscheid nemen van Mike en daardoor houd ik hem op één of andere manier toch een beetje levend, door thuis en hier op Facebook over hem te blijven praten en schrijven of door zijn foto’s en video’s te blijven bekijken. Maar wat liggen de meest tegenstrijdige gevoelens dicht bij elkaar! Want het ene moment zit ik zijn foto’s te bekijken met een grote glimlach om mijn mond, terwijl ik het volgende moment met een dikke keel van verdriet zit te memoreren. Er is écht geen groter verdriet dan je, in al je ellende, gelukkige tijden te herinneren en weten dat die tijden nooit meer terugkomen. Maar ik blijf toch over hem schrijven en zijn foto’s bekijken, omdat hij op deze manier nog een beetje bij me is, tot de dood ons weer samen brengt!
Dat is iets dat ik vurig hoop, dat ik hem ooit weer zal zien. Die hoop maakt dat ik een stukje beter de moeilijke dagen door kom, want de gedachte: “Elke dag is weer een dag dichterbij het moment dat ik weer bij hem ben” voelt veel beter dan “Elke dag raak ik verder van hem verwijderd”. Mijn gedachten en mijn gevoelens hebben een enorm grote invloed op elkaar en ik doe daarom heel hard mijn best om dingen vanuit de minst negatieve kant te zien. Positief herinneren noem ik dat voor mezelf. Net zoiets als het glas halfvol/ halfleeg effect! Het is misschien mezelf een beetje voor de gek houden, maar het positief herinneren werkt voor mij, waardoor ik soms weer een beetje van het leven kan genieten.
Toen Mike net overleden was, was ik zo kapot van verdriet dat ik dacht dat ik nooit meer ergens van zou kunnen genieten. En toch gebeurde dat geleidelijk aan. Terwijl ik vaak ’s avonds in bed nog hoopte dat ik de volgende ochtend niet meer wakker zou worden, begon ik gelijktijdig overdag weer een beetje om dingen te glimlachen of zelfs hardop te lachen. Er kwamen langzaamaan weer wat geluksmomentjes, naast het grote gemis. In het begin voelde dat heel fout. Ik begreep niet hoe ik zulke dubbele gevoelens tegelijkertijd kon hebben, maar het is blijkbaar zo dat het grote verdriet en het voorzichtig oppakken van het nieuwe leven naast elkaar kunnen bestaan. Gelukkig zal ik niet meer worden, want daarvoor mis ik mijn kind te veel, maar het is wel fijn dat er weer geluksmomenten zijn.
Daarnaast heb ik ook gemerkt dat ik sinds Mike’s dood veel meer oog heb gekregen voor het wonder van de natuur. Nu zie ik de ontluikende knoppen aan de bomen, nu hoor ik de verschillende fluitjes van de verschillende vogels. Vroeger zag en hoorde ik ze niet eens! Net zoals dit boompje (op de foto), dat al heel lang op de muur naast ons huis groeit. Ik had het voor Mike’s dood niet eens gezien, maar nu zie ik met verwondering hoe weinig dit boompje nodig heeft om te kunnen groeien en bloeien. De waardering voor de natuur is iets waar ik dankbaar voor ben, want het brengt me een stukje troost.
Een lotgenote schreef een tijdje geleden op Facebook: “Er komt helemaal niets goeds uit de dood van mijn kind.” Ik begrijp dat heel goed, maar voor mij is dat dus niet zo. Naast de ontdekking van de schoonheid van de natuur om ons heen, kan ik nog wel een aantal positieve dingen opnoemen, die voortgekomen zijn uit het overlijden van Mike. Een dieper besef van liefde en van waar het om draait in ons leven. Het vrijwilligerswerk in het hospice, dat ik na Mike’s dood ben gaan doen, heeft me dat geleerd. Hierover vertelde ik al in een eerdere column. Ook ben ik veel liever voor mezelf geworden. Ik was altijd keihard en heel negatief over mezelf, maar ik kijk nu met een veel zachtere blik naar mezelf. Zo vond ik mezelf vroeger alleen maar lelijk en dik, nu zie ik dat ik van binnen zo’n slecht mens nog niet ben! Tot slot heb ik er veel lieve mensen bij gekregen in mijn leven. Lieve lotgenoten, nieuwe vrienden of aardige collega’s bij het hospice of RTV Borne, waar ik mooie waardevolle dingen mee beleef.
Voor mij allemaal mooie ontwikkelingen, die zijn ontstaan naar aanleiding van de dood van mijn zoon. Toch vind ik het soms lastig om dat uit te spreken, omdat dit de indruk kan wekken dat ik over het verlies van mijn zoon heen ben. Maar dat kan helemaal niet, daarvoor is het verlies veel te groot. Helaas zijn mensen vaak geneigd om te denken: “Oh, ze schrijft zo positief nu, dus gaat het wel weer goed met haar”. Maar helaas gooit de emotionele achtbaan mij nog dagelijks van hot naar her, wat betreft gevoelens, en dus kan mijn volgende berichtje weer heel wat minder positief zijn. Jammer genoeg snapt niet iedereen dat!
Onder mijn lotgenoten is daar veel meer begrip voor, maar zelfs daar merk ik dat het bijna een taboe is, om te praten over het goeds dat uit de dood van je kind kan komen. Alsof je het daarmee bagatelliseert of accepteert of zo, maar dat wil ik ten felste bestrijden. Ik zou alles en iedereen opgeven, als ik Mike terug kon krijgen! Maar het is nu eenmaal zoals het is en ik vind het ook belangrijk om een keer te benoemen dat er uit de dood van je kind ook dingen voort kunnen vloeien, die wel positief zijn en die, in mijn geval, me hebben geholpen bij mijn poging om een beetje uit het diepe dal te komen.
Hoe dan ook, ik vind het in ieder geval heel bijzonder dat het meest negatieve in mijn leven mij geleerd heeft het positieve meer te waarderen.