De Bornse Marianne Webster heeft in maart 2018 haar enig kind, haar 18-jarige zoon Mike, verloren aan de meningokokbacterie. Naar aanleiding van deze heftige gebeurtenis heeft ze haar leven radicaal omgegooid, onder andere door een tijd vrijwilliger te zijn in een hospice. In haar columns vertelt ze wat haar heeft geraakt of welke nieuwe inzichten ze heeft gekregen, na de dood van haar kind.
Met een gedicht kan ik soms datgeen net iets beter zeggen
Wat ik vaak in een simpele tekst maar moeilijk uit kan leggen
Daarom wil ik me ditmaal graag via enkele van mijn gedichten
Tot mijn trouwe lezers en lotgenoten richten
Maandag 12 maart 2018 was de zwartste dag uit mijn leven
Omdat Mike toen zijn korte maar hevige strijd op heeft moeten geven
Vanaf het moment dat hij ons ontviel
Draag ik een groot en diep litteken op mijn ziel
Op die fatale dag blies hij zijn adem uit voor de allerlaatste keer
En begon voor mij de confrontatie met de realiteit en het “nooit meer”
De dood van mijn kind heeft veel in mij kapot gemaakt
Omdat het me als een mes in het diepst van mijn hart heeft geraakt
Die onmenselijke pijn, die zal ik blijven voelen, ben ik bang
Want je kind verliezen, dat doe je levenslang!
Steeds opnieuw is er weer die wanhoop en dat immens grote gemis
Alsof ik op zoek ben naar de zon, die allang ondergegaan is!
Ik mis Mike’s glimlach en ik mis zijn stem, in deze grote stilte
Ik mis eigenlijk alles, maar vooral z’n warmte in deze ondragelijke kilte
De leegte van het leven verstikt me en de stilte is veel te luid
Stilletjes vloeien mijn tranen, maar van binnen schreeuw ik ’t uit!
Een stille schreeuw, omdat ik mijn kind zo intens veel mis
Verdriet, omdat het leven zo vreselijk hard en oneerlijk is!
Waarom is het Mike en ons niet gegeven
Dat hij nog wat langer door mocht blijven leven?
Waarom moest er aan zijn en onze toekomstdromen
Zo abrupt een einde komen?
Ondanks dat ik weet dat niemand mij het antwoord zal mededelen
Blijft die waaromvraag me steeds opnieuw weer parten spelen
Ook al besef ik me dat ik me neer zal moeten leggen bij het feit:
We zijn onze zoon echt voor altijd kwijt!
Een lege plek, een gat in ons hart en een vreselijk groot gemis
Dat en onze herinneringen is alles wat er nu nog over is
Geen toekomst en geen later, er is alleen geweest
Nooit meer “ons drietjes”, dát mis ik nog het meest!
Het voelt zo fout dat we nu moeten leven met deze pijn
Terwijl het allemaal zo anders had kunnen zijn!
Al ruim twintig maanden zit ik in deze heftige emotionele achtbaan
Een achtbaan waarin ik niet vrijwillig aan boord ben gegaan
De ups en downs, het op en het neer
Ik vraag me zo vaak af: “Wanneer stopt het nou eens een keer?”
Soms gaan de rails een poosje rechtdoor
En zit ik met mijn emoties even op het juiste spoor
Dan wil ik heel graag uitstappen en zeggen: “Nu is het stop!”
Maar voor ik het weet, gebeurt er iets en ga ik weer over de kop!
Mijn hoofd en lijf verlangen zo naar een stukje innerlijke rust
Maar ik kan de achtbaan nog niet stoppen, in ieder geval niet bewust!
Lotgenoten zeggen: “Rouwen is rauw” en dat klopt helemaal
Maar voor de omgeving is dat toch vaak onbegrijpelijke taal
Het begrip loopt spaak omdat zij doorgegaan zijn met hun leven
Terwijl dat van ons in een soort stilstaand niemandsland is gebleven
Men wil het liefst dat jij ook zo snel mogelijk weer gelukkig bent
Maar zo werkt ‘t niet, want ik ben al blij met ’n simpel geluksmoment
Die geluksmomenten zijn er heus wel, af en toe
Ik merk dat ik ze vooral zie, als ik er enige moeite voor doe
Met het besef dat geluk en verdriet naast elkaar kunnen bestaan
Probeer ook ik langzaamaan weer een beetje verder te gaan
Ik heb eigenlijk ook helemaal geen keus, want ik moet wel door
Daarom doe ik mijn best, voor Mike, want dáár doe ik het voor!
Maar ‘t is niet makkelijk, want ‘t leven is leeg, ‘t huis zo vreselijk stil
Mike bracht ons geluk, hoop en liefde, hij maakte het verschil
Ik hoop zo dat hij trots op me is, zoals ik nu probeer te overleven
Dat hij ziet dat ik probeer het verdriet in mijn leven te verweven
Want over ‘t verlies heen komen is een illusie, daarvoor is zijn dood
Toch echt vele, vele malen te groot!
Hoe breekbaar is het leven, zo kwetsbaar en zo teer
Nu mijn kind er niet meer is, realiseer ik me dat eens temeer!