Column 14 – “Liever dan het leven”

De Bornse Marianne Webster heeft in maart 2018 haar enig kind, haar 18-jarige zoon Mike, verloren aan de meningokokbacterie. Naar aanleiding van deze heftige gebeurtenis heeft ze haar leven radicaal omgegooid, onder andere door vrijwilliger te worden in een hospice. In haar columns vertelt ze wat haar heeft geraakt of welke nieuwe inzichten ze heeft gekregen, na de dood van haar kind.

Ik heb ooit eens ergens gelezen dat een kwart van de mensen elke dag met grote tegenzin naar het werk gaat. Niet veel mensen durven de stap te zetten om hier verandering in aan te brengen, om verschillende redenen. Het hebben van een baan geeft toch bepaalde zekerheden en de angst om dat op te geven voor het onzekere is voor veel mensen de reden om te blijven zitten waar ze zitten, ook al voelen ze zich elke werkdag enorm miserabel. 

Ik was, voor Mike’s overlijden, ook lid van die groep mensen. Ik was al meerdere keren van carrière geswitcht en had eindelijk weer een baan op niveau, als docent doktersassistent. Het voor de klas staan vond ik boeiend en het ging me ook wel goed af, als ik de lieve woorden van mijn studenten en collegae mag geloven. Maar doordat ik me totaal niet gewaardeerd voelde door mijn leidinggevende, ging ik met buikpijn naar het werk en kwam ik met buikpijn en hoofdpijn terug. Maar toch bleef ik zitten, bang dat ik een foute keuze zou maken door ontslag te nemen. Ook was ik bang dat ik als loser gezien zou worden als ik ook deze carrière vaarwel zou zeggen. 

Na het overlijden van Mike is mijn hele leven volledig overhoopgegooid en ben ik keihard geconfronteerd met het feit dat er helemaal geen zekerheden zijn in het leven. De dood van mijn kind, mijn “alles”, heeft me zo’n andere kijk op het leven gegeven. Ik ben veel dichter tot mezelf gekomen. Klinkt heel vaag, maar voor mij zijn dingen nog nooit zo duidelijk geweest. Het gaat er bijvoorbeeld niet langer meer om wat een ander van mij zou kunnen denken, maar meer om hoe ik over mezelf denk. Klinkt egoïstischer dan hoe ik het voel. En hoezo was ik bang dat ik een fout zou maken? Ik vind het nu juist één van mijn grootste fouten dat ik steeds zo bang was om er één te maken!

Mike heeft helaas maar 18 jaar mogen leven en hij heeft niet eens één kans gehad om bepaalde dingen te doen, zoals afstuderen, een baan krijgen, zijn eerste auto kopen (gegarandeerd een Tesla!), trouwen en eventueel kinderen krijgen. Daar heb ik echt veel verdriet van, want ik had hem dat allemaal zo gegund! Maar tegelijkertijd heeft het mij ook wakker geschud, dat het leven mij nog wel een kans heeft gegeven om te doen waar ik gelukkiger van word. Een kans die morgen genoemd wordt. Het voelt alsof ik het aan Mike verplicht ben om die kans, die hij nooit heeft gekregen, met beide handen aan te nemen en ernaar te streven om nog wat van mijn leven te maken, ook al is de glans er wel van af. 

Het leven is slechts het streepje tussen je geboortedatum en je overlijdensdatum en daar tussenin is het aan jou om te proberen er wat van te maken. Vlak na het overlijden van Mike was ik zo kapot van verdriet, dat het voelde alsof mijn levensstreepje ook op de sterfdatum van mijn kind was geëindigd. Maar toch werd ik elke dag weer wakker, of ik dat wilde of niet! Dag in, dag uit afvragend: “Waarom hij, waarom wij?”. Maar daar ben ik mee gestopt, want in de eerste plaats krijg ik daar toch nooit antwoord op en in de tweede plaats realiseer ik me dat ik me bij mooie gebeurtenissen ook nooit afgevraagd heb “Waarom wij?” 

Hoe oneerlijk het leven ook voelde, op een gegeven moment besefte ik wel dat mijn leven niet was afgelopen, ook al voelde dat wel zo en ook al wilde ik dat soms ook heel graag. De rechterkant van mijn streepje ligt ergens in de toekomst en ik weet niet wanneer dat is. Wat ik wel weet is dat die toekomst mijn verleden wordt en dat er nog mooie herinneringen gemaakt kunnen worden, waar later met een glimlach op teruggekeken kan worden, door mezelf of door wie dan ook. Het is net alsof ik Mike nu tegen mij hoor zeggen: “Mam, op een dag zal je leven voor je ogen voorbijflitsen, dus zorg ervoor dat dit filmpje het bekijken waard is!” Nou lieverd, ik doe mijn best om nog mooie herinneringen te maken, ook al is dat niet makkelijk zonder jou! 

Hoe moeilijk het ook is, het is dus een bewuste keuze geweest om niet op te geven, maar door te gaan met mijn leven, zodat ik Mike trots kan maken. Hoe? Door niet meer te vechten tegen wat ik voel. Het is heel normaal dat ik ontzettend veel verdriet heb om de dood van mijn zoon. Ik laat het dus “gewoon” over me heen komen, tot het weer wat beter gaat. En juist dát geeft ruimte om het leven het leven weer enigszins waard te maken. Door keuzes te maken, waarmee ik toch nog iets van geluk kan voelen. Eén van die beslissingen was dus het loslaten van mijn carrière als docent. Maar oh, wat heb ik lang geworsteld met die beslissing! Ik las laatst een tekst die me heel erg deed denken aan die worsteling. “Wie over elke stap nadenkt, staat zijn hele leven op één been!” Achteraf gezien klopt dat helemaal met hoe ik er toen in stond. Dodelijk vermoeiend was het, om iets vol te houden waar mijn hart niet meer in lag. 

Het is dus pas na Mike’s overlijden, dat ik het lef heb gekregen om mijn stressvolle baan op te zeggen en voor mijn geluk te kiezen, in plaats van uit angst mijn leven op de oude manier voort te leven. Soms moet je vergeten wat je voelt en onthouden wat je waard bent. En voor die beslissing is het nooit te laat! Ik vind het verdrietig dat mijn kind eerst moest overlijden voordat ik dat inzicht kreeg, maar elke dag is een kans om het vervolg van je levensverhaal te herschrijven. En dat heb ik gedaan door mijn baan op te zeggen en mijn hart te gaan volgen door te gaan schrijven! 

Maar eerlijkheid gebiedt me wel om te zeggen dat als het leven mij aan het einde van de dag zou vragen: “Weet je zeker dat je de wijzigingen wil opslaan?”, ik toch “Nee” aan zou klikken en net zolang de backspace zou gaan gebruiken tot ik de wijzigingen van 12 maart 2018 ongedaan kon maken, als dat kon! Want wat heb ik mijn kind lief, liever dan het leven!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *